Weer eens een update

Het is en blijft soms lastig om een verhaal te typen waarbij we echt een goed beeld voor jullie schetsen van ons leven hier, maar we doen ons best om dit toch voor elkaar te krijgen. We hebben ons dagritme inmiddels redelijk gevonden, alhoewel elke dag wel weer verrassingen met zich mee brengt. De mensen plannen hier vrijwel niet, dus het heeft voor ons daarom ook geen zin om te doen. We leven per dag en zien wel wat deze ons weer brengen zal. De ene dag bracht ons wat moois en van de andere dag hadden we liever overgeslagen, maar dat hou je toch altijd. Met het laatste hebben we de afgelopen 1,5 week wel te kampen gehad, niet alles is vlekkenloos verlopen. Om een lang verhaal kort te maken zijn we flink tegen de Sri Lankaanse cultuur aangelopen. Het is erg lastig om te bevatten dat er mensen zijn die nooit op jouw manier zullen en kunnen denken en jou als blanke nooit als één van hen zullen zien. Niet dat alle mensen hier zo zijn, absoluut niet, maar het nadeel is dat negatieve confrontaties meer in je hoofd blijven hangen en indruk op je maken dan de positieve. We gaan niet meer bij de pakken neer zitten en hebben alle moed weer bij elkaar verzameld om hier aan de slag te gaan. Want dat we hier wat kunnen gaan doen staat eigenlijk wel vast, alleen hangt dit wel af van hoe de andere teamleden hier tegenover staan en of ze hierin mee willen werken. We willen niet dat de teamleden ons zien als blanken die de dienst gaan uitmaken in het project en hen gaan vertellen wat ze moeten gaan doen.
Allereerst is er dus het spelmateriaal waar ik al eerder over vertelde wat niet door de animatoren wordt gebruikt (er is 1 niet compleet set voor alle klassen). Op dit moment zijn we druk bezig met het uitzoeken welk materiaal er nodig is per les, wat aanwezig is, en wat er bijgemaakt moet worden. Ernst Jan voelt zich inmiddels een echte schooljuf met al dat overtrekken, het uitknippen en het opplakken, maar dat overleeft hij vast en zeker (hij wilde eens wat anders dan verkeersmodelletjes tekenen, dat doet hij nu zeker). Wel kan hij straks zijn ei kwijt in de managementtaak die hij nu gekregen heeft binnen ‘human resources’. Hij mag zich bezig gaan houden met de werving van nieuwe teamleden (de advertentie, de interviews, de selectie) en met de andere teamleden die al in het project werken (hun kennis van Engels en hoe ze dit aan de kinderen kunnen overbrengen). Een belangrijke taak, want er moeten nodig nieuwe leden komen,vooral nadat 3 actieve leden met het project gestopt zijn. De komende tijd mag ik me bezig gaan houden met de administratie (kwaliteit van de lessen, bijhouden hoeveel kinderen er aanwezig zijn, of spullen aanwezig zijn en of animatoren op tijd bij de lessen zijn enz). Ik moet het allemaal nog even voor mezelf op een rijtje gaan zitten wat er precies onder administratie valt, want na een gesprek er over te hebben gehad ben ik nog niet heel veel wijzer geworden. De jongen die mij dit ging zou uitleggen snapte zelf niet helemaal wat er onder viel. Dit zie je eigenlijk in het hele project; mensen in managementtaken die niet weten waar hun taken beginnen of eindigen. Bepaalde taken worden voor een deel door beide partijen uitgevoerd , of door de ene uitgevoerd en de ander weer gecontroleerd, of de ene partij moet het constateren en weer doorgeven aan de andere partij, of het wordt gewoon niet gedaan. Snappen jullie het nog?? Ik niet meer :P Eigenlijk is het één grote warboel. Zelfs mijn kamer is netter!

Maar gelukkig is Maartje inmiddels ook gearriveerd; met haar zou ik eerst alleen naar Sri Lanka gaan, maar daar is Ernst Jan dus later bijgekomen. Het is erg gezellig, fijn om iemand extra te hebben die dezelfde europese gedachtekronkel heeft als wij. We hebben haar de laatste dagen wat mee op pad genomen en kennis laten maken met planeet ‘Sri Lanka’. Volgens mij is ze al wel aan het wennen, behalve haar huid die wat rood gegrild is op het moment.

De temperatuur begint hier steeds hoger te worden, het lijkt ’s nachts maar niet af te willen koelen . Tegenwoordig lig ik in de nacht te peinzen tussen twee opties. A: in de klamboe liggen maar door de kleine gaatjes daarin voel je de ventilator niet en kun je na een aantal uren zwemmen in je eigen pyama of B. buiten de klamboe liggen en door de ventilator wat afkoelen maar vervolgens ten prooi vallen aan een invasie muggen die je bloed als limonade drinken waar je ook nog een week lang jeukende bulten aan over houd. Heeft iemand nog een optie C?
Ik ga weer eens afronden. Tot de volgende keer!

Groetjes van de twee schooljuffetjes uit Sri Lanka