Ons leven met en rondom Pasen

Het paasfeest was dit jaar was wel even wat anders dan voorgaande jaren. Dit feest wordt hier in Sri Lanka toch wel op een hele andere manier gevierd dan we beide gewend zijn. Ten eerste zijn er hier geen lekkere chocolade paaseitjes (snik snik). Maar er zijn meer verschillen. De vieringen rondom pasen beginnen hier al weken van tevoren en houden vooral in: het meelopen met kruistochten (crossways) en het bezoeken van de kerk. Van een afstand hebben we een kruistocht bekeken; een hele stoet mensen die een kruis met zich meedragen, loopt van het ene gedenkpunt naar de andere waar ze stoppen, een korte meditatie hebben, een gebed opzeggen en verder lopen naar het volgende punt.
Op witte donderdag zijn we samen met Dharshana naar een Sri Lankaanse katholieke kerkdienst geweest, het zou toch maar een uurtje duren. De predikant mocht erg graag naar zichzelf luisteren (wij konden het in ieder geval niet want we verstonden er geen woord van) en samen met het heilig avondmaal met de hosti’s duurde het al met al meer dan 1,5 uur. Je leert het snel af om een mens van de tijd te zijn! Naast dat wij Katholieke kerken natuurlijk sowieso al niet gewend zijn waren er wel wat verschillen. Ze hebben hier geen liedboek, een literugie of iets anders waar liederen op geschreven zijn. Als je de liederen kent dan zing je mee en anders niet. Echt voor zichzelf bidden heb ik hier tot nu toe nog weinig gezien, mensen zeggen meer gebeden met elkaar op en herhalen zinnen heel vaak. Het was leuk om een keer gezien te hebben, maar voorlopig laten we het hier even bij.

Met pasen hebben we een heerlijk weekend in de stad Kandy beleefd, beroemd om de tempel van de tand. We hadden een superdeluxe kamer in het guesthouse ‘the fair havens’, dus met zo’n naam kan dat haast niet anders dan dat we er een fijne tijd zouden hebben.
Heel wat uurtjes hebben deze sportieve nederlanders door de stad gestruind, berg(jes) beklommen om het uitzicht te bewonderen, en natuurlijk voor kleding en souvernirs geshopt (dat krijg je met 2 invloedrijke vrouwen in het gezelschap ;-) ) Aan het einde van de dagen waren we dan ook helemaal gesloopt, maar een bezoek aan de pizzahut geeft toch weer de nodige energie. De eerste keer weer pizza in twee maanden is toch bijna een hemelse ervaring te noemen.
Ook hebben Ernst Jan en ik een typische Sri Lankaanse dansvoorstelling bekeken. Wat overduidelijk is is dat dit soort voorstellingen echt puur voor de toeristen georganiseerd worden. Het grote merendeel was dan ook blank, ik had in tijden niet meer zoveel blanken bij elkaar gezien. De kostuums die de dansers dragen waren erg mooi, maar het dansen zelf was weinig bijzonder. Het gaat echt op de Sri lankaanse manier (zeg maar met de Franse slag), het dansen gaat zo ongelijk als maar kan, soms komt er een danser een minuut later opeens het podium op (Ohw, ik was al aan de beurt!). Eigenlijk is het erg humoristisch en dat maakt het ook zo leuk hier. Je moet van dingen echt de humor inzien, het is gewoon niet te vergelijken met Europa.
Dat ik Kandy nou een hele mooie stad kan noemen nee; het mooie gedeelte bevind zich vooral rondom het meer waar de tempel staat. De rest van de stad is net zoals de andere steden die we in Sri Lanka hebben gezien; functioneel en heel erg druk, maar niet mooi.
Na bij het toeristenkantoortje navraag te hebben gedaan kregen we de tip dat er vlak buiten de stad (ongeveer 6 km) een mooie waterval zou zijn. Voor mooie watervallen zijn wij altijd in, dus wij op zoek naar de juiste bus en richting de plek van bestemming. Die wel erg lang op zich liet wachten, want na een uur in de bus te zitten begonnen we ons wel af te vragen wanneer we toch in het juiste dorp zouden aankomen. Na uitgestapt te zijn en nagevraagd te hebben bleek dat we nog een andere bus zouden moeten nemen die er nog een uur over deed. Ai, 6 km he, bedankt mevrouw van de toeristenoffice! Maar wij lieten ons niet zomaar uit het veld slaan dus hebben een tuctuc gepakt die ons in 20 minuten naar boven bracht. Het kon allemaal net met z’n vieren, Ik op Ernst Jan’s schoot want eigenlijk kunnen er drie mensen op het achterbankje, iedereen zijn billen in :P. Eenmaal boven en na een ticket te hebben gekocht (zelfs voor de natuur moet je betalen) konden we de waterval al in de verte zien. Waterval??? Volgens mij had er iemand een grote kraan bovenaan de berg open gezet. Dat kleine straaltje water dat langs de bergen gleedt kon ik toch met moeite een waterval noemen. Nou goed we waren er toch en zijn er naar toe geklommen, hebben nog maar even wat foto’s gemaakt (vanuit de juiste hoek leek het misschien wat grootser) en zijn toen weer terug naar Kandy gegaan.
Verder hebben we duidelijk ervaren dat Kandy een toeristische stad is en wat dat inhoudt als je daar als een blank stel door heen loopt. Nog niet eerder hebben we met zoveel bedelaars te maken gehad, ook meisjes die zo naar je toe lopen met hun handje op en het enige engelse woord wat ze kennen zeggen: ‘Money’! Ernst Jan heeft ze op een duidelijke weinig subtiele manier duidelijk gemaakt dat zij hiernaar konden fluiten; ‘tjip tjip tjip (dit zeggen Sri Lankanen tegen honden om ze weg te jagen). Blijkbaar is het ze later wel gelukt om bij iemand anders geld af te troggelen, want later zagen we ze heerlijk met z’n drieen van een ijsje smullen. En ook de tuctuc-chaufeuren en veel andere lokale mannen zijn nog opdringerig dan die in Colombo; overal achtervolgen ze je en dringen zich aan je op. Is natuurlijk niet gek als je weet dat ze voor elke toerist die ze naar een hotel, een restaurant of een andere attractie brengen een flinke vergoeding ontvangen. Irritant is het wel.
Een bezoekje aan de botanische tuinen maakte het tot een mooie afsluiting van ons weekend. Je kon heerlijk rondlopen in het park. Erg gaaf was de hele zwerm vliegende honden die in de bomen hingen of erom heen vlogen. En wat de Sri Lankaanse stilletjes met bomen hebben weet ik niet, maar ook in dit park krioelt het er van de stelletjes die verstopt achter de bomen zitten te flikflooien. Erg grappig om te zien!
Ook de heen- en terugreis met de trein vanaf Colombo was absoluut de moeite waard. Sowieso moet er van tevoren gereserveerd worden waardoor je al zeker bent van een zitplaats, een hele luxe na al die levensgevaarlijke busreizen waarin we moesten staan en heen en weer geslingerd werden. Ook het uitzicht op de bergen maakt de tocht erg mooi.

Verder hebben we in de afgelopen weken ons wat dagen vermaakt met de opknapbeurt van het projectgebouw. De gele buitenkant met de feloranje kozijnen en deuren geven het gebouw een nieuwe levende look, en de babyroze binnenkant schept ook een heel relaxte atmosfeer. Dit is natuurlijk niet zonder slag of stoot gegaan; de eerste dag moest de ladder zo nodig onder mij vandaan glijden (de rijst en curry lag misschien te zwaar op de maag?) waarna ik me de 2 daarop volgende dagen een vrouwtje van 80 heb gevoeld. Verder is het samenwerken met Sri Lankanen ook niet altijd even makkelijk aangezien ze 1) chronische bananen in hun oren hebben (of oost-Sri Lankaans doof zijn) en 2) een korte spanningsboog hebben. Laat ik het even toelichten met wat voorbeelden. 1) Als je vraagt aan een Sri Lankaan of hij wat willen gaan schilderen dan gaan hij bij wijze van schuren of schoonmaken. Als je vraagt of hij een pakket fried rice wil halen komt hij terug met normale rijstpakketjes met groente en kip. Als je vraagt of de verf is aangemengd dan zegt hij eerst niks en uiteindelijk ja, terwijl de verf niet is aangemengd. Natuurlijk is dit lang niet bij alle Sri lankanen zo, maar dat ze slecht luisteren komt bij alle mensen voor.
En dan hun concentratie; vooral één jongen (Charith) was altijd met alles overal bezig maar maakte niks netjes af. Toen we de vensters aan het schuren waren hadden wij (Dharshana, Maartje en ik) de helft gedaan en in dezelfde tijd had Charith de hele andere helft gedaan zei hij. Nou ja, laten we zeggen dat hij de vensters allemaal één keer geaaid had. En het schilderen, hij was op 4 plaatsen bezig de verf uit te smeren maar overal waren stukken vergeten, of er lagen grote plassen verf op de grond of er was verf op de net mooi geschilderde wand gekwakt. Ach ze zijn er gewoon even wat makkelijker in (is natuurlijk ook wat voor te zeggen), het hoeft allemaal niet zo precies. En als het verven allemaal te lang duurt gaan ze toch gewoon lekker kletsen met de buurjongen of gaan cricket spelen op de net mooi geverfde muur. Sri Lanken zijn echt hele leuke mensen, maar mijn huis zou ik liever zelf schilderen dan het door hen te laten doen.
En de rat woonachtig in het projectgebouw heeft ook nog wel voor de nodige sensatie gezorgd. Na zich goed verstopt te hebben, is hij door een cricketstick letterlijk het veld uit geslagen.

En zo maken we echt nog genoeg dingetjes mee. Uit de kleine en de grote dingen halen we toch wel het plezier. Het is en blijft een groot avontuur en je blijft je verbazen over hoe veel werelden kunnen verschillen.

Ernst Jan & Ilse

Ps. Als jullie nog wat meer foto’s willen zien of het verhaal van maartje willen lezen dan kun je die vinden op : maartjeremmers.waarbenjij.nu