Time for vacation!
Door: Ilse
12 Mei 2010 | Sri Lanka, Colombo
Ondanks dat mijn hersenen, die inmiddels op standje ‘ oven’ staan, moeite hebben om helder na te kunnen denken in deze hitte, ga ik toch proberen om een gezellig verslag voor jullie te schrijven.
Laat ik maar eens beginnen bij afgelopen week waarin we van een aantal heerlijke vakantiedagen hebben genoten. Die dagen hadden we natuurlijk nodig na alle zware arbeid van de afgelopen maanden (;-)).
Ditmaal hebben Dharshana, Maartje, Ernst jan en ik een bezoek gebracht aan het berggebied rondom Nuwara Eliya (spreek uit; Norelia) in het centrale gedeelte van Sri Lanka. Niet alleen onder toeristen is deze plek populair, ook de plaatselijke bevolking mag er graag heen gaan om de koele omgevingstemperatuur. Overdag is het zo rond de 30 ®C en ’s nachts koelt het af tot zo’n 15 ®C, heerlijk! We dachten dat we onze zomerjassen voor jan *piep* hadden meegenomen, maar ze zijn deze dagen echt van pas gekomen. We hebben ’s nachts zelfs geslapen onder dekens (je weet wel, zo’n lange reep dikke stof waar we in geen maanden meer mee te maken hebben (willen) gehad)
Zoals elke trip nam ook deze weer veel reistijd in beslag; niet voor niks denken de mensen hier niet in kilometers maar in tijdsduur. Maar na een 11 uur durende rit met trein en bus kwamen we om 18.00 bij het startpunt van ons avontuur; ons guesthouse in Dalhousie onder de berg ‘Adams Peak’. Na een klein aantal uurtjes te hebben geslapen zijn deze bikkels om 2.00 ’s nachts vertrokken richting de voet van de berg en aan de 3 uur durende klim te beginnen. Het was goed dat we voor die tijd niet wisten waar we precies aan begonnen, want het was een uitdaging waar je ‘uwe majesteit’ tegen zegt. Moet je voorstellen dat je drie uur lang traploopt op tredes die twee keer zo hoog zijn als een normale trap. Lang geleden dat we onszelf zo’n ongelofelijke trap onder mijn achterste hebben moeten geven, omdat we anders halverwege de berg stil waren komen te staan. Maar onze moed was sterk genoeg en we hebben het gehaald tot de top.
Daar wachtte ons de meeste spectaculaire zonsopgang die we ooit hebben mogen zien. Het wolkendek wat om de bergen lag en de zonnestralen die er door heen schenen, de wind, de stilte (tot één of andere monnik door een luidspreken begon te blerren); eigenlijk is het niet te beschrijven in woorden zo mooi als het er uit zag. Zelfs de foto’s kunnen het niet 100% weergeven. Het was de zware klim in ieder geval dubbel en dwars waard. Toen nog de afdaling die niet minder zwaar was; onze knieen klaagden steen en been, elke trap meer vervloekend (er leek geen einde aan te komen). Maar ook hier hebben deze strijders zich door heen geslagen. De week spierpijn die daarop volgde was alleen iets minder; onze kuitspieren leken als een zijden draadje aan onze botten te hangen (dat krijg je wanneer je de rek- en strekoefeningen voor het hardlopen die je vader je altijd geleerd heeft vergeet Ilse).
Als een stel overgrootmoeders deden we een poging om de rest van de dagen toch zoveel mogelijk van de omgeving te zien, want ja je kunt niet overal tot op de meter nabij met de tuctuc gebracht worden.
Maar wat is de omgeving daar mooi; de rit met de bus van Adams peak naar Nuwara Eliya was adembenemend, de landschappen van bossen met bergen waar watervallen over stromen leken plaatjes die je alleen in reisboeken ziet. Laten wij nu ook net op reis zijn, maar als je het met je eigen ogen ziet is het toch weer anders. De dag erna hebben we een kijkje genomen bij de waterval genaamd ‘lovers leap’ (liefdes sprong). Het verhaal erachter is boeiender dan de waterval zelf; het blijkt dat er tientallen jaren geleden een verliefd blank stel naar boven is geklommen en op een gegeven moment naar beneden zijn gevallen en dit niet overleefd hebben. Triest maar waar!
Diezelfde dag hebben we één van de vele theeplantages in de omgeving bezocht en een praatje gemaakt met de vrouwen die daar werken. Het moet een zwaar leven zijn om zulke lange dagen op deze plantages te moeten werken onder niet al te beste omstandigheden. De vrouwen waren bijzonder aardig en verrast dat we met hen spraken (toeristen blijken dat normaal gesproken nooit te doen, wat ons weer verbaasde). Ondanks dat ze er in uiterlijk wat anders uit zien zijn het echt hele normale mensen.
Na dit bezoek zijn we op de trein gesprongen (ja we hadden nog niet genoeg van openbaar vervoer), de rit naar Ella zou heel mooi blijken te zijn. Dit viel achteraf tegen, op een gegeven moment was het zo mistig dat we ook niks meer konden zien. Ella bleek al helemaal een vergeten gehucht te zijn; zo vergeten dat er ook nauwelijks bussen reden. De terugweg was dan ook minder plezierig, bus na bus, uur naar uur verstreek voor we eindelijk weer in ons hotelletje aankwamen. Jammergenoeg gingen we de volgende dag weer terug naar ons durpie, wat inhield; NOG MEER UREN AFZIEN IN BUSSEN!! (toen hadden we wel echt genoeg van het openbaar vervoer). Vooral Ernst Jan moet je er niet herinneren aan busritten want die krijgt al kramp in zijn benen als hij er aan denkt (een tiental uur in opgevouwen positie zitten met de voorgevel van de staande buurvrouw in je gezicht is nou niet bepaald comfortabel).
Dit was wel zo’n beetje onze 5 dagen durende trip in het kort samengevat (Ilse mag altijd graag kort van stof zijn *kuch* *kuch*).
Bij thuiskomst werden we heel hartelijk begroet door Nataly; die aangaf dat ze deze week verdrietig was omdat wij er niet waren. Dat is toch wel ontzettend lief. Het contact met haar loopt de laatste weken opeens heel erg goed; ze is vrolijker, opener en we begrijpen elkaar in het Engels steeds beter.
De dag na terugkomst was er nog even geen tijd voor uitblazen van onze vakantie, want Maartje en Ilse wilden op Sari-jacht. Met twee mannen en Deelany (zusje van Dharshana) gewapend gingen we in Pettah (deel van Colombo) actief op zoek. En dat viel niet mee; aangezien Ilse nog wel een last heeft van het ‘ ik kan niet kiezen’ syndroom, vooral niet als er minstens 20 winkels zijn met per winkels zo’n paar honderd Sari’s in alle kleuren, modellen en maten.
En dan zijn er ook nog eens een tiental verkopers in een al overvolle winkelstraat die om je aandacht blijven schreeuwen met kreten als: Miss miss, Here! Come! Welcome! Take a look! Early morning business, can give you a good price en Do you need Sari? (een hele winkelstraat met alleen maar Sari’s maar nee ik ben niet op zoek naar een sari, duh). Op zo’n moment zou je het liefst of even flink krijsen of een gat graven om daar even in weg te zakken. Maargoed we wilden een verdraaide sari dus hielden we ons hoofd koel.
En onze missie heeft mogen slagen, want Maartje en Ilse hebben beide een mooi stuk stof mogen vinden. Je koopt ze niet helemaal kant en klaar, de onderrok en het bovenstukje moeten nog op maat gemaakt worden. Daar is het wachten nog even op! En als de sari klaar is, is het nog even een uitdaging om het ding aan te doen. Het zal niet meevallen om een paar meter lange lap stof op een elegante manier om je heen te wikkelen en ook nog te zorgen dat ie blijft zitten (ook niet onbelangrijk). Toch kunnen we niet wachten om eens zoiets te mogen dragen. De foto’s zullen jullie in de toekomst nog wel zien.
En dan vergeet ik nog helemaal te vertellen over onze koninginnedag, want dat hebben we dit jaar niet overgeslagen natuurlijk. Ik beloof; ik zal het kort houden! Door de Nederlandse ambassade was er in één of ander chique hotel een feest georganiseerd, waar elke Nederlander welkom was. Helemaal fantastisch; Het was een prachtige zaal versierd met molens en tulpen met overal waar je keek lekker eten en drankjes (van uiteraard bitterballen, zoute haring, droste chocolade,heerlijke toetjes, tot oranje bitter). We hebben onze buiken meer dan rond gegeten en daarnaast erg leuke mensen mogen ontmoeten waarmee we de avond afsloten in een karaoke bar. Een bijzonder leuke (even iets andere) koninginnedag!
Ik ga nu echt afronden. Jullie hoeven ons niet lang meer te missen, want over drie weken zijn we alweer terug bij jullie!
Laat ik maar eens beginnen bij afgelopen week waarin we van een aantal heerlijke vakantiedagen hebben genoten. Die dagen hadden we natuurlijk nodig na alle zware arbeid van de afgelopen maanden (;-)).
Ditmaal hebben Dharshana, Maartje, Ernst jan en ik een bezoek gebracht aan het berggebied rondom Nuwara Eliya (spreek uit; Norelia) in het centrale gedeelte van Sri Lanka. Niet alleen onder toeristen is deze plek populair, ook de plaatselijke bevolking mag er graag heen gaan om de koele omgevingstemperatuur. Overdag is het zo rond de 30 ®C en ’s nachts koelt het af tot zo’n 15 ®C, heerlijk! We dachten dat we onze zomerjassen voor jan *piep* hadden meegenomen, maar ze zijn deze dagen echt van pas gekomen. We hebben ’s nachts zelfs geslapen onder dekens (je weet wel, zo’n lange reep dikke stof waar we in geen maanden meer mee te maken hebben (willen) gehad)
Zoals elke trip nam ook deze weer veel reistijd in beslag; niet voor niks denken de mensen hier niet in kilometers maar in tijdsduur. Maar na een 11 uur durende rit met trein en bus kwamen we om 18.00 bij het startpunt van ons avontuur; ons guesthouse in Dalhousie onder de berg ‘Adams Peak’. Na een klein aantal uurtjes te hebben geslapen zijn deze bikkels om 2.00 ’s nachts vertrokken richting de voet van de berg en aan de 3 uur durende klim te beginnen. Het was goed dat we voor die tijd niet wisten waar we precies aan begonnen, want het was een uitdaging waar je ‘uwe majesteit’ tegen zegt. Moet je voorstellen dat je drie uur lang traploopt op tredes die twee keer zo hoog zijn als een normale trap. Lang geleden dat we onszelf zo’n ongelofelijke trap onder mijn achterste hebben moeten geven, omdat we anders halverwege de berg stil waren komen te staan. Maar onze moed was sterk genoeg en we hebben het gehaald tot de top.
Daar wachtte ons de meeste spectaculaire zonsopgang die we ooit hebben mogen zien. Het wolkendek wat om de bergen lag en de zonnestralen die er door heen schenen, de wind, de stilte (tot één of andere monnik door een luidspreken begon te blerren); eigenlijk is het niet te beschrijven in woorden zo mooi als het er uit zag. Zelfs de foto’s kunnen het niet 100% weergeven. Het was de zware klim in ieder geval dubbel en dwars waard. Toen nog de afdaling die niet minder zwaar was; onze knieen klaagden steen en been, elke trap meer vervloekend (er leek geen einde aan te komen). Maar ook hier hebben deze strijders zich door heen geslagen. De week spierpijn die daarop volgde was alleen iets minder; onze kuitspieren leken als een zijden draadje aan onze botten te hangen (dat krijg je wanneer je de rek- en strekoefeningen voor het hardlopen die je vader je altijd geleerd heeft vergeet Ilse).
Als een stel overgrootmoeders deden we een poging om de rest van de dagen toch zoveel mogelijk van de omgeving te zien, want ja je kunt niet overal tot op de meter nabij met de tuctuc gebracht worden.
Maar wat is de omgeving daar mooi; de rit met de bus van Adams peak naar Nuwara Eliya was adembenemend, de landschappen van bossen met bergen waar watervallen over stromen leken plaatjes die je alleen in reisboeken ziet. Laten wij nu ook net op reis zijn, maar als je het met je eigen ogen ziet is het toch weer anders. De dag erna hebben we een kijkje genomen bij de waterval genaamd ‘lovers leap’ (liefdes sprong). Het verhaal erachter is boeiender dan de waterval zelf; het blijkt dat er tientallen jaren geleden een verliefd blank stel naar boven is geklommen en op een gegeven moment naar beneden zijn gevallen en dit niet overleefd hebben. Triest maar waar!
Diezelfde dag hebben we één van de vele theeplantages in de omgeving bezocht en een praatje gemaakt met de vrouwen die daar werken. Het moet een zwaar leven zijn om zulke lange dagen op deze plantages te moeten werken onder niet al te beste omstandigheden. De vrouwen waren bijzonder aardig en verrast dat we met hen spraken (toeristen blijken dat normaal gesproken nooit te doen, wat ons weer verbaasde). Ondanks dat ze er in uiterlijk wat anders uit zien zijn het echt hele normale mensen.
Na dit bezoek zijn we op de trein gesprongen (ja we hadden nog niet genoeg van openbaar vervoer), de rit naar Ella zou heel mooi blijken te zijn. Dit viel achteraf tegen, op een gegeven moment was het zo mistig dat we ook niks meer konden zien. Ella bleek al helemaal een vergeten gehucht te zijn; zo vergeten dat er ook nauwelijks bussen reden. De terugweg was dan ook minder plezierig, bus na bus, uur naar uur verstreek voor we eindelijk weer in ons hotelletje aankwamen. Jammergenoeg gingen we de volgende dag weer terug naar ons durpie, wat inhield; NOG MEER UREN AFZIEN IN BUSSEN!! (toen hadden we wel echt genoeg van het openbaar vervoer). Vooral Ernst Jan moet je er niet herinneren aan busritten want die krijgt al kramp in zijn benen als hij er aan denkt (een tiental uur in opgevouwen positie zitten met de voorgevel van de staande buurvrouw in je gezicht is nou niet bepaald comfortabel).
Dit was wel zo’n beetje onze 5 dagen durende trip in het kort samengevat (Ilse mag altijd graag kort van stof zijn *kuch* *kuch*).
Bij thuiskomst werden we heel hartelijk begroet door Nataly; die aangaf dat ze deze week verdrietig was omdat wij er niet waren. Dat is toch wel ontzettend lief. Het contact met haar loopt de laatste weken opeens heel erg goed; ze is vrolijker, opener en we begrijpen elkaar in het Engels steeds beter.
De dag na terugkomst was er nog even geen tijd voor uitblazen van onze vakantie, want Maartje en Ilse wilden op Sari-jacht. Met twee mannen en Deelany (zusje van Dharshana) gewapend gingen we in Pettah (deel van Colombo) actief op zoek. En dat viel niet mee; aangezien Ilse nog wel een last heeft van het ‘ ik kan niet kiezen’ syndroom, vooral niet als er minstens 20 winkels zijn met per winkels zo’n paar honderd Sari’s in alle kleuren, modellen en maten.
En dan zijn er ook nog eens een tiental verkopers in een al overvolle winkelstraat die om je aandacht blijven schreeuwen met kreten als: Miss miss, Here! Come! Welcome! Take a look! Early morning business, can give you a good price en Do you need Sari? (een hele winkelstraat met alleen maar Sari’s maar nee ik ben niet op zoek naar een sari, duh). Op zo’n moment zou je het liefst of even flink krijsen of een gat graven om daar even in weg te zakken. Maargoed we wilden een verdraaide sari dus hielden we ons hoofd koel.
En onze missie heeft mogen slagen, want Maartje en Ilse hebben beide een mooi stuk stof mogen vinden. Je koopt ze niet helemaal kant en klaar, de onderrok en het bovenstukje moeten nog op maat gemaakt worden. Daar is het wachten nog even op! En als de sari klaar is, is het nog even een uitdaging om het ding aan te doen. Het zal niet meevallen om een paar meter lange lap stof op een elegante manier om je heen te wikkelen en ook nog te zorgen dat ie blijft zitten (ook niet onbelangrijk). Toch kunnen we niet wachten om eens zoiets te mogen dragen. De foto’s zullen jullie in de toekomst nog wel zien.
En dan vergeet ik nog helemaal te vertellen over onze koninginnedag, want dat hebben we dit jaar niet overgeslagen natuurlijk. Ik beloof; ik zal het kort houden! Door de Nederlandse ambassade was er in één of ander chique hotel een feest georganiseerd, waar elke Nederlander welkom was. Helemaal fantastisch; Het was een prachtige zaal versierd met molens en tulpen met overal waar je keek lekker eten en drankjes (van uiteraard bitterballen, zoute haring, droste chocolade,heerlijke toetjes, tot oranje bitter). We hebben onze buiken meer dan rond gegeten en daarnaast erg leuke mensen mogen ontmoeten waarmee we de avond afsloten in een karaoke bar. Een bijzonder leuke (even iets andere) koninginnedag!
Ik ga nu echt afronden. Jullie hoeven ons niet lang meer te missen, want over drie weken zijn we alweer terug bij jullie!
-
12 Mei 2010 - 08:39
Opa En Oma:
Lieve kleinkinderen,
We hebben weer genoten van jullie uitgebreide reisverslag.
Hartelijk dank daarvoor.
Het is maar goed dat we vooraf niet weten in welke penibele situatie jullie soms verkeren.
Je ledematen te zwaar belasten in je jeugd kan ernstige consequenties hebben als je wat ouder wordt.Maar we komen met de mosterd na de maaltijd. Of kan de waarschuwing nog nuttig zijn voor de komende drie weken ?
We zullen heel blij zijn als jullie weer heelhuids thuis zijn!
Veel liefs en hartelijke groeten van ons
-
12 Mei 2010 - 11:39
Josien:
Hoi,hoi,
Weer genoten van jullie reisverhalen en de mooie foto's.Denk dat de sari Ilse prachtig zal staan.Geniet van jullie vakantie.
Lieve groet,
Josien.
-
12 Mei 2010 - 11:50
Fam Vels:
Leuk verhaal en mooie foto's -
12 Mei 2010 - 13:51
Maartje:
Inderdaad nog maar 3 weken miss wonderbar and mister bonestaak!!
Daarom gaan we nog maar veel leuke dingen doen en natuurlijk een leuk afscheidsfeestje straks! :-)
xxx jumbo jolly -
14 Mei 2010 - 06:01
:
Hooi Dames en Heer! Pfff, ik ben natuurlijk weer veel te laat om even op jullie berichtje te reageren, maar goed! Super om ook even jullie verhalen en avonturen te lezen! Ik heb toch wel een beetje het idee dat India en Sri Lanka veel op elkaar lijken! En inderdaad, het weer is hier ook vreselijk! Maar goed, geniet nog van jullie verblijf in Sri Lanka, en we hebben het vast over onze ervaringen bij al die terugkom weekenden enzo!
Groetjes hessel -
14 Mei 2010 - 09:53
Elly:
Weer zo'n superverhaal! Met deze beschrijving zie ik het bijna levendig voor me. Ik verwacht een volledige fotosessie als jullie terug zijn. En Ilse, je begrijpt natuurlijk wel dat je onder een modeshowtje ook niet uitkomt!
Geniet heel veel van jullie laatste vakantieweekjes!! -
14 Mei 2010 - 10:00
Elly:
En die tulband voor Ernst Jan gaat ook nog geregeld worden neem ik aan ;-) -
16 Mei 2010 - 08:14
Linda:
Weer zo´n leuk verhaal van jullie! Als ik dit allemaal zo lees wordt ik toch wel heel nieuwsgierig naar alle foto´s! Tot snel!(L) -
18 Mei 2010 - 17:25
Matti:
Hey Ilse en EJ,
Mooie ervaringen hoor. Hier is het rustig de UT. Weinig druk en vakken die prima te halen zijn. Je hoeft je dus geen zorgen te maken. Geniet van jullie laatste weekjes!
-
19 Mei 2010 - 18:02
Anouk:
Ilse, je bent nu vast al op vakantie, dus zal wel even duren voordat je dit leest.. wat een super mooie foto van die zonsondergang wauw!
Wat een leuk verhaaltje heb je toch weer geschreven, mis je me schattepatje wel hoor! Heb al erg zin om je wenkbrauwen weer onder handen te nemen, hihi!
Nog 2 weekjes! Dan krijg je een enorme pakkerd van me!
Hele dikke smakkerds
Je troetelje -
22 Mei 2010 - 13:19
Janine&Femke:
Hallo mevr. Strijbos, hoe is het? met mij gaat het goed! mooie foto's staan d'r op zeg!!. mooie natuur daar!! bij ons het nu ongeveer 20 graden. bij jullie is het nu niet super mooi weer toch?? maar ja,, wij willen zeggen dat wij u heel erg missen, wij vonden dat u ons heel erg goed les hebt gegeven. Maar gelukkig hebben wij nu ook een redelijk goede leraar, maar u gaf wel leuker les maarja.. we kunnen er mee leven hoor!!.. wij hopen u snel weer te zien!!.. Met Vriendelijke Groeten,
Janine Hogenhout 1E agnieten college zwartsluis..
En Femke de Boer 1E agnieten college zwartsluis :)
ps. leuk reisverslag!!.. ;) -
25 Mei 2010 - 13:25
Marjolijn:
Gaaave foto's! Het duurt vast nog even, maar verheug me erop je weer te zien;) Knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
