Nieuwe avonturen van Ernst Jan & Ilse

Nog steeds ‘alive and kicking’ laten we weer even wat van ons horen vanuit het nog steeds zonovergoten bloedhete azie. Ondanks dat de werkzaamheden voor ons binnen het project nog steeds op een wat laag pitje staan zitten we absoluut niet stil (voor zover wij uberhaubt stil kunnen zitten).
Van vrijdag tot zondag zijn we haast geen moment thuis geweest. Voor Nathaly zal het vast heerlijk geweest zijn; eindelijk even weer haar huisje voor zichzelf zonder die Nederlanders die zich in haar ogen soms maar vreemd gedragen. Ze kan maar niet begrijpen dat wij onze groentes snijden aan de keukentafel omdat het aanrecht altijd vol staat (dat hoort gewoon niet!) of de 10 tuinstoelen in de al te kleine huiskamer op elkaar stapelen omdat er toch maar max 4 mensen in het huis rondlopen. Voor een klein vrouwtje van 60 die bijna altijd alleen heeft gewoond zal het niet makkelijk zijn om je huis te moeten delen met drie van die rare snuiters. Maar toch houdt ze zich kranig hoor en volgens mij vind ze het soms ook nog best gezellig met ons. We moesten gisteren wel lachen toen we haar buiten zag zitten met een koptelefoon op haar oren en een Ipod van Maartje in haar hand. Ze is toch ook best heel lief!

Maar weer terug bij waar we waren gebleven ; we zijn afgelopen vrijdag tot zondag dus op pad geweest. Vrijdagmorgen zijn Maartje, Dharshana, Ernst Jan en ik naar Negombo afgereisd. Negombo is een vissersplaats niet ver van Bopitya (onze woonplaats). Het was een bijna hemelse ervaring om na al die weken in de hitte te hebben doorgebracht eindelijk eens in de zee te kunnen zwemmen en af te kunnen koelen. Nou ja afkoelen, het water is bijna even warm als de lucht, maar het idee van in de zee te zwemmen was al genoeg. Daarbij was er een prachtig strand, dus hier hebben we een aantal uurtjes heerlijk vertoeft. Toen we het geschuur van het zand wat zat waren hebben we een wandeling gemaakt waarbij we de vissersmarkt hebben gezocht. Op grote jute zakken lagen over tientallen meters vissen te drogen in de zon; jullie zullen je misschien enigszins kunnen indenken hoe het er moest ruiken (inderdaad ERRUG VIES!!). Ook verbaasde het me hoe arm de vissers waren, het waren echt krotjes waar de mensen in leefden; de eerste keer dat ik dit in Sri lanka zo zie.
Zaterdag zijn we op uitnodiging van de familie van Dharshana naar een herdenking geweest van hun overleden vader en opa. Het is een traditie die na een week, maand, 3 maanden, 6 maanden, 1 jaar en de jaren daarna wordt gehouden. Op zo’n moment komt de hele familie samen en wordt er voor zo’n 60 gezinnen gekookt, hier starten ze de nacht van tevoren al mee. Ongelofelijk hoeveel eten er rond een uur of 12 klaarstond voor iedereen, alleen al vijf enorme emmers met rijst. Na een half uur durend gebed (waar we helaas geen woord van hebben verstaan) werd de maaltijd op bananenboombladeren op de grond opgediend en door vrienden, buren en kennissen naar huis meegenomen. Vervolgens eet de familie gezamenlijk en gaan daarna naar de begraafplaats om daar alsnog te bidden en een kaarsje te branden. Wel mooi dat mensen hier na hun dood nog zo lang herdenkt worden, in Nederland gaat het leven vaak weer heel snel door en worden overledenen (zo lijkt het) snel vergeten. In het begin voelde we ons als vreemdeling wel wat opgelaten, maar op één oom na zijn we door de familie hartverwarmend ontvangen. Bij ons vertrek wilden ze ons eigenlijk nog niet laten gaan en nodigden ons uit om vooral nog een keer langs te komen. ’s Avonds zijn we nadat het noodweer losbrak gestrand in een klein restaurantje in ons dorp. Het huis was niet ver weer, maar TE ver om met dit stortweer te gaan lopen of fietsen. Terwijl normaal de tuctuc’s je om de oren vliegen was er juist die avond geen één in velden of wegen te bekennen. Na 3 kwartier werd ons geduld toch beloond en zijn we toch redelijk droog thuisgekomen.
Zondag hebben we een ontmoeting gehad met Marijke & Alrik (kennissen uit Nederland die op vakantie zijn in Sri Lanka) en Reinout (werkend voor een project in Sri Lanka). We konden de middag niet beter beginnen; in een prachtig hotel hebben we een kopje koffie/sapje gedronken met een heerlijk gebakje. We keken onze ogen uit, ik voelde me net één of andere aboriginal die even uit het ruige leven stapte en in een wereld van glitter en glamour belandde. Dit misschien iets lichterlijk overdreven, maar het is wel zo dat luxe afwend. Ik denk; wij worden nog wel eens tevreden mensen! We hebben er in ieder geval van genoten. Daarna nog naar een aan een hotel gelegen strand geweest (onze tweede warme duik sinds ons verblijf).
De rest van de dagen klungelen we vaak wat in huis aan. De wasstapel blijft met regelmaat stijgen (wat wil je ook, na een dag dragen kun je de kleding uitdwringen van het zweet!), dus daarmee vermaken we ons sowieso goed. Tussendoor doen we nog even wat boodschappen en proberen we nog iets fatsoenlijks in elkaar te kokkerellen voor de lunch/diner. Bijna altijd vegetarisch, want die met vliegbezaaide stukken kip langs de kant van de weg laten wij liever hangen waar ze hangen. En uiteraard hebben de fietsen het ook nog niet opgegeven ons te treiteren; één fiets vond het gisteren nodig om zijn eigen band op te blazen (wat een knal!) waarna er zelfs in de buitenband een scheur van 5 cm zat. Vandaag moeten we waarschijnlijk weer naar Ja-Ela om er een nieuwe binnen- en buitenband op te laten zetten, benieuwd hoeveel dit geintje ons weer gaat kosten.
En de lessen met de kinderen blijven ook gewoon doorgaan, waar wij in ieder geval veel plezier uit halen. Alleen gisteren hadden we een groep kinderen die veranderden in een stel op hol geslagen wilde dieren, waar wij echt geen controle meer over hadden. Waar het precies aan lag weet ik niet, maar volgende keer gaat het vast weer beter.
Het aantal Ilse-acties valt tot nu toe nog erg mee. Alleen gisteren had ik mijn tas met de sleutel (de enige sleutel van het gebouw) in een ruimte gezet waarvan de kinderen de deur hadden dichtgedaan. Het jammere is alleen dat wanneer je de deur dic ht doet, deze op slot zit. Uiteindelijk heb ik met de stok vanuit de tralies door het raam een andere deur open gepriegeld zodat we weer bij de tas konden komen. *Fjuuw*, is het toch weer goed gekomen.
Dit waren de avonturen van Ernst Jan & Ilse weer voor deze week. Tot de volgende keer!