Home sweet home (met een dubbel gevoel)

Inmiddels hebben we Sri Lanka achter ons gelaten en zijn we gisteren gezond en wel aangekomen in Nederland. De verhalen van de laatste dagen willen we nog even met jullie delen.

De laatste dagen in Sri Lanka
De laatste dagen hebben we eigenlijk geen moment stilgezeten; de laatste dingetjes voor het vertrek moesten nog even geregeld worden en we hebben nog wat gezellige activiteiten met het project gehad.
We hadden het geluk dat we op het moment van een groot boeddhistisch feest nog in het land worden. Vessak is een tweedaagse viering van de geboorte, het overlijden en de (ik zoek het juiste woord) godwording van Boedha, die eigenlijk door iedereen wordt gevierd. Veel mensen gaan naar de tempels, overal hangen (vaak zelfgemaakte) lampionnen, lichtjes en ’s avonds wordt er langs de weg en in de steden gratis eten en drinken aangeboden. En geloof me; niet alleen Nederlanders hebben grote oren naar ‘gratis’, die Sri Lankanen laten het zich ook geen twee keer zeggen. Ellenlange rijen en kuddes mensen stonden bij de eettentjes te wachten op hun gratis bordje rijst.

Maartje, Ernst jan en ik zijn met een zestal andere teamleden in een gehuurd vrachtwagentje naar het stadje Gampaha gereden; onderweg werden er veel uiteraard veel Singalese liedjes gezongen, lol gemaakt, koekjes gegeten en veel te zoete oploskoffie gedronken. In Gampaha werden we verwelkomt door een lange optocht met dansers, trommels en prachtig opgedofte olifanten. Het zag er erg mooi uit, ondanks dat deze mooie dieren vinden wij niet thuishoren in een optocht maar horen rond te sjokken in het wild met soortgenootjes. Rustig heen en weer schommelt tijdens het wachten om verder te lopen lieten de olifanten (misschien uit protest) wel eens een flinke plas lopen dat sterker rook dan vijf kakosi’s (= Sri lankaans toilet) samen. Tegen 23.30 begonnen onze magen wel heel erg te protesteren, dus het werd hoogste tijd om maar eens wat eten te zoeken! Aangezien de rijen voor de eettentjes in Gampaha maar niet korter leken te worden zijn we richting Colombo gereden. Daar hebben we na een tijdje zoeken in een mum van tijd een maaltijd kunnen bemachtigen. Toen de eigenaren van de (vr)eettent zagen dat er blanken stonden kregen we meteen een voorkeursbehandeling. Niet dat je daar op zo’n moment om loopt te springen aangezien je je ook al eens ‘normaal’ wilt voelen, maargoed de rest van de leden hadden er dit keer ook hun voordeel van.
Daarnaast een bezoek gebracht aan de mooie tempel die ik tot nu toe gezien heb. Prachtige muren beschilderd met boedistische afbeeldingen, standbeelden, de buitenkant van de tempel die helemaal bezaaid was met lichtjes… super! Het was een hele lange maar gezellige nacht. Tegen half 6 ’s ochtends slenterden we half slapend ons huisje binnen richting ons planken bedje.
Zaterdagmiddag hadden we een bescheiden afscheidsfeestje gepland voor alle teamleden. Vooral het einde was erg gezellig toen de altijd Singalees sprekende meiden (die de rest daarin meetrekken) naar huis gingen en de Engels sprekende garde overbleef. Nu konden wij en Maartje ook meekletsen. Met een verdrietig gevoel namen we afscheid van een aantal teamleden in de veronderstelling dat wij ze wel heel lang niet meer zullen zien.
Zondag hadden we een uitnodiging gekregen van de ouders van Dharshana om voor de laatste keer bij hun thuis te komen eten. Met dit idee reden we nietsvermoedend richting het huis toen opeens twee netuitziende mannen (Dharhana en Dexter) ons aanhielden, blinddoekte, kidnapte en ons in een busje ontvoerden. Bij het huis van Dharshana wachtte ons een grote verrassing; Een surprise party!! ; de hele tuin was versierd met lichtjes, een grote tekst met de woorden: ‘We gonna miss U’ en het hele team was aanwezig (samen met een aantal ouders) allemaal chique zwart gekleed. Na een hartverwarmend woord van Dharshana brak het feest los; iedereen danste op de muziek (zelfs de normaal zo verlegen meiden kwamen steeds losser). Ja zelfs wij, nadat we ons niets meer aantrokken van de ouders die als een publiek rondom ons dansvloertje heen zaten te observeren. Het was een geweldig feest, waar we heel erg dankbaar voor zijn. Een aantal teamleden hebben zo hun best gedaan; ’s ochtends waren ze al begonnen met versieren en opzetten van alles.
Maandag, onze allerlaatste dag in Sri lanka. ’s Avonds hadden we Nataly, Dharshana en zijn familie uitgenodigd om alsnog met zijn allen voor de laatste keer te kunnen eten. Bij een klein cateringsbedrijfje waar we ook dagelijks onze rijstpakketjes haalden voor lunch, hadden we afgesproken dat hij wat lekkers zou maken. Maartje, ik, Dharshana’s moeder, Dilani (zusje Dh.) en Nataly droegen allemaal een sari, heel leuk voor Ilse om die zo nog een keer te kunnen dragen. Het was wel een avond met een dubbel gevoel; het was gezellig met toch loop je constant met de gedachte in je hoofd dat het de laatste keer is dat je met deze lieve mensen aan tafel zit. Rond half 2 ’s nachts hebben we afscheid genomen van Nataly, die er net als ons moeite mee had (ookal probeerde ze dat te verbergen). Vooral de laatste maand hebben Maartje, Ernst Jan en ik zoveel lol met haar gehad, hoe verschillend wij allen ook waren, we konden gewoon echt gemeend om elkaar lachen. En toen het allerlastigste moment; afscheid nemen van onze beste vriend die we naast Maartje in Sri Lanka hadden. Met hem hebben we zo’n hechte vriendschap die echt wel stand houdt nu we terug zijn in Nederland. We hopen hem gewoon heel snel weer te zien en gelukkig hebben we telefoon en internet om met hem in contact te blijven. Ook ons gezellig huiskwebbel Maartje hadden we het liefst in onze koffer meegenomen, maarja die wilde weer zo nodig blijven ;-) Gelukkig zien we haar over een paar maandjes in Nederland weer.
Daar zit ik dan… op de bank terug te denken aan vooral de laatste dagen in Sri Lanka. Het is fijn om weer thuis te zijn, maar toch bouw je in vier maanden wat op en dat laat je allemaal achter je. Het is echt bizar hoe snel je van de ene wereld in de andere wereld kan stappen. Sri lanka lijkt nu al zo ver weg en die vier maanden lijken op zijn hoogste net twee maanden. Gelukkig schijnt vandaag de zon, waardoor de overgang en het temperatuurverschil niet te groot zijn.

Dit is voorlopig het laatste bericht wat jullie van ons krijgen (we blijven weer even in Nederland ..) Jullie kunnen nu gewoon weer langs komen en ons bellen en smsen :P. Bedankt voor alle leuke reacties die deze maanden jullie hebben gegeven, heel erg leuk!

Ernst Jan & Ilse