Een tweede bericht

Hallo allemaal,

Weer de hoogste tijd voor een berichtje dachten wij zo. En doordat alles, echt bijna alles, anders is, maken we hier toch genoeg mee.

Laten we maar eens beginnen bij het project, aangezien jullie natuurlijk nieuwsgierig zijn hoe wij onze handjes uit de mouwen aan het steken zijn. En de wil daarvoor is er ook zeker van onze kant, maar het wil allemaal nog niet zo snel vlotten. De afgelopen 1,5 week zijn we vooral veel wezen kijken hoe het project hier allemaal loopt. Rond een uurtje of 4 (in Sri Lanka is dit al avond) stappen wij op onze fietsen. Ja die ellendige fietsen,alleen daarover zouden we een weblog mee kunnen vullen; samengevat is het grootste onding ingeleverd voor een andere en zitten alle trappers, banden, en zadels er nog op… voor zolang het duren zal). Maargoed tegen die tijd fietsen we dus naar één van de klassen in dorpjes waarvan we nog steeds de namen niet kunnen opnoemen omdat onze tong erover struikelt. De grootte van de klassen zijn er verschillend, soms is het een klasje van 15 kinderen, maar er zijn ook groepen van bijna 30 kinderen die in niveau erg verschillen. Vooral de eerste keer dat we er voor het eerst bijwaren waren ze erg stilletjes, maar gedurende de les kwamen ze steeds losser. Blijkbaar waren we toch niet zo eng als ze dachten. We hebben de kinderen wat geholpen met hun opdrachtjes, tekenen deze af en spelen de spelletjes met ze mee.
Waar we het beide over eens zijn is het belang van het project; het is zo belangrijk dat deze kinderen Engels leren spreken en begrijpen. Alleen al als ze later verder willen studeren hebben ze deze vaardigheid nodig.
Er zijn wel een aantal dingen die ons opvallen, aangezien we toch wel met bepaalde verwachtingen naar dit project zijn toegegaan. De inzet van de vrijwilligers hier is heel verschillend; een klein aantal jongens zet zich echt in voor het werk wat ze doen, maar ook een groot aantal die er weinig moeite voor doen en het al snel laten afweten. De bevolking heeft hier hebben over het algemeen een hele andere mentaliteit dan in Nederland en het grootste probleem is hier vaak het ontbreken van ‘verantwoordelijkheidsgevoel’. Het is daarom heel moeilijk om zo’n project in een land als Sri Lanka draaiende te laten houden, wat het heel bijzonder maakt dat het nu al 5 jaar draait. Dit is wel vooral te danken aan Dharshana, de coördinator, die bijna alle tijd die hij heeft in het project steekt en dit met veel gevoel doet.
En een ander ding wat ons is opgevallen; Het niveau Engels van de animatoren (‘de jonge leraren’) is toch wel een stukje lager ligt dan we hadden verwacht. Woorden als volentiers (ipv volunteers), soildiers, het wordt allemaal zo op het bord geschreven en overgebracht naar de kinderen. Er wordt relatief weinig Engels gesproken door de animatoren tijdens de lessen, wat volgens ons toch ook wel een gemiste kans is. Als je veel in contact komt met een taal, leer je het gewoon veel sneller.

Er zijn volgens mij best wel dingen die we aan het project zouden kunnen toevoegen. Het eerste plan is om het gebouwtje van het project een likje verf te geven en het zo weer een nieuwe levendige uitstraling te geven. Verder is er veel te weinig spelmateriaal aanwezig (er is maar 1 set met cluecards), dus we zullen mooi een paar dagen kunnen vullen met het kopiëren van deze kaarten. Ze hebben hier een heel mooi handboek met alle lessen met spellen en opdrachten uitgebreid beschreven, maar doordat er dus te weinig materiaal is kan het niet op deze manier gedaan worden. Wat we nu in de lessen zijn gebeuren is: ‘Learning AND playing (schoolse les met daarna 1 of 2 spellen) in plaats van ‘Learning by playing (de engelse taal is geïntegreerd in spelletjes).
Ik hoop niet dat ik nu het idee geef dat we er heel negatief in staan, aboluut niet. Het is wel een heel leuk team over het algemeen. Het zijn allemaal jongeren van onze leeftijd, dus met sommige hebben we ook wel contact na de lessen. Bij twee jongens hebben we een keer thuis gegeten, met een paar andere jongens ’s avonds een spelletje badminton gespeeld… we hoeven ons echt niet te vervelen. Integendeel, op een gegeven moment waren we zo toe aan even een avondje met z’n tweetjes.

De cultuur beginnen we stukje bij beetje te begrijpen. Het land zelf hebben we het tweede weekend van ons verblijf voor een deel verkend; we hadden een taxi met chauffeur gereserveerd en zijn samen met Dharshana richting de zuidkust van Sri Lanka gegaan. Vroeg in de ochtend werden wij opgehaald door een nette en rustig uitziende chauffeur. Jammer genoeg veranderde deze eenmaal achter het stuur zittend in een opgefokte wegpiraat. Met hoge snelheid rijden, inhalen voor bochten (wanneer er toch verkeer in tegengestelde richting aankwam, dook hij op de rem), kortom echt onverantwoord rijden. Nog nooit ben ik zo blij geweest dat we beide ongedeerd uit de auto konden stappen. Helaas rijden alle Sri Lankanen als een stelletje halve zolen. Regels en wetten zijn er echt wel, maar als niemand ervoor zorgt dat ze nageleefd worden, gebeurd dat ook niet. Maar voor ik weer te ver af haak, weer terug naar onze trip.
Zaterdag hebben we allereerst kort een Boedistische tempel bezocht. Aansluitend zijn we naar een zeeschildpadden-opvangcentrum gegaan. We mochten schildpadjes opgraven en daarna in een zwembad zetten en zelfs grotere schildpadden vasthouden! Wat een fantastische dieren zijn het toch, dit was een mooie ervaring. ’s Middags hebben we een boottocht gemaakt op de rivier de Madu, een brede rivierdelta met meer dan 60 eilandjes. Het uitzicht was erg mooi. Helaas hadden de krokodillen geen behoefte zich te laten zien, dus die hebben we gemist. Die avond hebben we dankzij een vriend van Dharshana overnacht in een prima hotel, inclusief airconditioning, voor een vriendenprijsje. Wat wil een mens nog meer? (misschien een wereld zonder muggen :s ??)
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan (5.00), er stond een safari in het Yala National park op het programma. De natuur in combinatie met de zonsopgang was erg mooi en daarnaast hebben we veel verschillende dieren gezien. Deze geluksvogels hebben zelfs drie keer een luipaard mogen aanschouwen, dit maakte de krokodillen toch weer goed! (Normaal gesproken is de kans erg klein dat je er één ziet). Nou ja ‘aanschouwen’, in de verte zie je een oranje gestalte met wat vlekken waarvan je mag aannemen dat het er één is omdat allemaal toeristen hysterisch naar hun verrekijkers grijpen. Maargoed wij kunnen in ieder geval zeggen; we hebben een luipaard in het wild gezien!’ Daar kunnen we straks mee thuiskomen!!

Het was een leuk weekend, maar voorlopig gaan we niet meer naar de toeristische plaatsen toe. De manier hoe je als toerist behandeld wordt is ons erg tegengevallen. De Sri Lankanen daar zien jou als ’ lopende portemonnees’ waar ze zoveel mogelijk uit proberen te halen. Ze hebben overal aparte prijzen voor lokalen en toeristen; voor het yala-park betaalden we voor Dharshana 120 roeppie, terwijl we zelf 5000 roepie moesten neerleggen. Overal waar je komt staan ‘donation boxes’. Als een medewerker van een plek je er wat over vertelt zien ze dat als rondleiding en vragen ze een vergoeding. Elk mens die ook maar iets voor je doet daar, verwacht bijna een fooi. Kortom voor elke scheet moet je betalen. Wij voelden ons hier erg ongemakkelijk bij en zijn er erg op afgeknapt. De echte cultuur van Sri Lanka vind je in de toeristische gebieden helemaal niet.
Hoogste tijd om af te ronden, het moet natuurlijk niet te langdradig worden. Hopelijk hebben jullie nu een klein beetje een idee wat we doen!

Ernst Jan & Ilse