Van watervallen en grotten tot paardrijden

Maandag 17 november 2008

Weer trouw op maandagavond (mijn tijd) zal ik een verslag doen van mijn weekend, ik heb weer genoeg materiaal om een fatsoenlijke pagina te vullen.
Mijn hele weekend was lekker vol gepland. Vrijdag begon het al goed met een bezoek aan een waterval (genaamd Big Rock) in het ‘mountain Pine Ridge – gebied’. Een gebied met een hele andere soort bebossing dan de rest van Belize, met daarin verschillende mooie watervallen. Chris, de zoon van één van de leraren was zo alleraardigst om Towny en mij mee te nemen naar deze waterval. Na een hobbeldebobbel rit over de zandweggetjes en een stuk omrijden (gelukkig raken niet alleen vrouwen (nadruk op Ilse) de weg kwijt, ook een man overkomt het wel eens) kwamen we naar even zoeken aan bij de waterval. Nou ja het officiële pad naar de waterval, want het was nog een flinke klimtocht over de rotsen naar beneden. Zelfs een jonge meid als ik ging dat tochtje niet heel makkelijk af: met mijn SLIPflops ging ik echt met een bejaarden snelheid stapje voor stapje naar beneden ondertussen de bloedzuigervliegjes van me af aan het slaan. Het leven is soms oneerlijk; Towny en Chris hadden geen vliegje in de buurt, terwijl ze bij mij met bosjes aan mijn armen en benen hingen, mijn huidje aan het beknabbelen. Bloedzuigervliegjes is niet de officiële naam, maar ze gaan op je huid zitten, bijten een stukje huid weg lijkt het (of ze lossen het op ofzo) waardoor je een flinke bloedspetter over houdt. Leuke littekens allemaal maar neem liever andere souvenirtjes mee uit Belize. Gelukkig ben ik veilig beneden aangekomen en de waterval was de klim zeker weten waard. Prachtig gezicht zoals dat water met grote snelheid naar beneden valt en de damp van water die opstijgt en wegwaait. Echt zo’n sfeertje vergelijkbaar met de ‘Cristal Clear-reclame’ (zonder het blote billen gedeelte). Even lekker in het water gezwommen, maar het was wel koud dus we zijn ook niet te lang gebleven. Op pad waren we weer thuis en hebben samen met Lina en Sandra (de twee Zweedse meiden) lekker wat gegeten in een restaurantje.
Zaterdag ben ik op pad geweest met Jelle, een jongen (nou ja 27 jaar) die ik in San Pedro was tegengekomen, had me meegenomen (op de motor) naar een ranch van een vriend van hem om te gaan paardrijden. De laatste keer dat ik op een paard zat is echt bijna 10 jaar geleden, dus moest wel weer even slikken toen ik de hoge ruggen van die paarden zag. Eenmaal zittende viel het reuze mee; ik hoefde vrijwel niets te doen, zelfs de teugels had ik bijna niet nodig omdat het paard de gids wel volgde. Af en toe moest ik haar even aansporen omdat ze de groene blaadjes langs het pad niet kon weerstaan, maar voor de rest was het gelukkig een dier zonder streken. Op een motor had ik nog helemaal nooit gezeten, dus dat was ook weer een leuk avontuur! Na het paardrijden hebben we nog even afgekoeld in het water en wat gegeten in een restaurantje.
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan de ATM-cave. Om 11 uur zouden we een afspraak hebben met de mannen die ons naar de grot zouden brengen. Ik stond om half 10 al netjes aan de weg om te wachten op de bus, met een ritje van 45 minuten zou ik toch mooi op tijd op de bestemming gaan moeten komen dacht ik. En ik zat inderdaad redelijk op tijd in de bus, maar waarom de buschauffeur dan weer meer dan een half uur in San Ignacio zelf staat te leuteren is me dan weer een raadsel? Gelukkig maakt het in Belize niet uit als je te laat komt. De mannen brachten Jelle en mij naar de grot, waar we nog even moesten wachten op de gids. Dus daar stonden we dan te wachten.. en even te wachten.. en nog even te wachten, en nog langer te wachten, en na ongeveer 120 minuutjes wachten: Ja toen kwam eindelijk de gids met zijn toeristje naar ons toe lopen. Wat bleek nou: Die Indonesische vrouw was midden in de grot opeens in de V-houding gaan zitten en heeft rustig een uurtje zitten mediteren. ‘Zucht sommige mensen… ‘. Maar we gingen dan toch!! Eerst is er een wandeling door het bos waarbij je drie riviertjes moet oversteken voordat je er daadwerkelijk bij de grot bent. Dan zwem je de grot in waarbij het hele traject begint: Klimmen over rotsen en zwemmen onder de stalagmieten (of de stalactieten) en kristallijkende rotsen. Een mooie grot was het en meteen ook bijzonder om er in te zwemmen in plaats van er gewoon in te lopen. Ook zie je de invloed van de Maya in de grotten: zij geloofden dat grotten de openingen waren naar de onderwereld. In de grot zijn verschillende ceremonie kamers te vinden die vroeger gebruikt werden door de Maya priesters voor hun rituelen. Er lagen verschillende gebroken potten en een aantal schedels van geofferde mensen. Helemaal aan het einde van de grot was zelfs een compleet skelet te vinden. Heel gaaf om te zien!
Eenmaal uit de grot was het al zo schemerig, het bleek al ongeveer half 6 te zijn. Vandaar dat mijn maag zo aan het smeken was, die had het de hele dag moeten doen met een bordje havermoutpap. Eerst nog een de wandeling terug en blij weer veilig bij de auto aangekomen te zijn aangezien de vertelance, een dodelijke slang rond die tijd actief wordt en ook wel in het bosje bij de ATM cave leeft. Eenmaal weer in San Ignacio hebben we onze lege magen met lekker eten gevuld. Was toch weer een zeer geslaagde dag!!

Jullie horen het wel; over mij hoeven jullie je geen zorgen te maken, ik vermaak me nog goed :) Deze woensdag is er nog een feestdag en voor het volgende weekend staat er ook al weer dingen gepland. Ik geniet nog even hier van de laatste 4 weekjes voordat ik weer terug ga naar mijn thuislandje.