Water, Winkelen en een Waanzinnige trip

Voor een verandering kunnen wij, in plaats van uit een zonovergoten Sri Lanka, vanuit een bewolkt, nat en modderig Sri Lanka berichten. Het is weer eens wat anders, zo’n moesson. Ookal mogen wij graag nieuwe ervaringen opdoen; deze ervaring viel niet helemaal onder de categorie ‘wauw leuk’. Als je denkt dat je als Nederlanders regen wel gewend bent (aangezien regenwolken Nederland nooit over het hoofd lijken te zien) dan kan ik jullie zeggen dat die regenbuitjes in Nederland bijna te verwaarlozen zijn met wat je hier in Sri Lanka kunt meemaken. Water dat met zo’n grote hoeveelheid de hemel uitvalt dat de straten stromende rivieren lijken en tuinen en huizen grote zwembaden zijn. Helaas niet bepaald zwemwater, aangezien naast regenwater, rioolwater en al het zwerfafval er door heen drijft. Eén grote onhygienische toestand.
Wel mogen wij absoluut niet klagen, aangezien wij het grootste gedeelte van de overstromingen ontvlucht zijn door naar het oosten van het land te vertrekken. Daar komen de flinke regenbuien niet doordat het berggebied ze daar tegenhoudt. Ons eerste plan om naar het zuid-westen van
Sri Lanka te gaan viel door de regen wel letterlijk in het water, maar het noord-oosten zou een goed alternatief zijn.
Onze kennismaken met de moesson hield vooral in: het van een afstand kunnen bekijken van de regenval, een nat bed (een lek in het dak precies daarboven), door de natte blubber moeten struinen voor je het huis in kon, maar verder hebben we het redelijk droog gehouden. Maartje en Nataly daar en tegen hebben geen droge voeten gehouden, wat zeg ik: die hebben natte knieen gekregen. Het hele huisje stond op sommige plekken tot een halve meter onder water. Maartje-held heeft gelukkig onze kleding, boeken en koffer (met nieuwe garderobe en souvernirs!) op tijd kunnen redden van de verdrinkingsdood.
Wat dat betreft hadden Ernst Jan en ik de vakantie niet beter kunnen plannen; als we een dag later waren vertrokken hadden we vastgezeten in de waterbende in Bopitya. Het was wel een avontuur om met bussen en treinen door de ondergelopen straten en gebieden te reizen. Maar wat een vertragingen brengen die ook met zich mee; alleen al het stukje naar Colombo (waar je normaal op zijn hoogst 2 uur over doet) deden we 3 uur over. En dan de trein richting onze vakantiebestemming (Trincomalee) die in plaats van de normaal al 9 uur durende rit, er nu rustig 11,5 uur over deed. Daar werden Ernst jan en Ilse niet helemaal vrolijk van. Telkens stond de trein weer stil voor één of andere mystieke reden; het moeten wachten op de volgende trein aangezien er 1 spoortje is (30 min.), het verwisselen van lokomotief (20 min), de redenen voor de rest van de stops was voor ons onbekend. Waarschijnlijk moest de conducteur een grote boodschap doen, liepen er koeien op de rails, had de chauffeur even de tijd genomen voor een pauze of vonden ze het gewoon ontzettend leuk om ons even goed te irriteren. Wat ze deden; na ruim tien uur in een trein komen de muren van de trein wel op je af kan ik je garanderen. Elke keer wanneer de trein weer stopte voelden wij ons als briesende stieren, die in plaats van zich op een rode lap, zich op de bestuurder van de trein wilden storten om die bloody trein toch maar aan het rijden te krijgen. Om een lang verhaal kort te maken, om half 11 ’s avonds kwamen wij wat moe, prikkelbaar maar blij dat we er eindelijk waren aan bij ons guesthouse in Uppervelli (één van de stranden naast het stadje Trincomalee).
De volgende ochtend waren we benieuwd wat we te zien zouden krijgen, aangezien hier ongeveer de mooiste stranden van Sri Lanka zouden moeten zijn. Onze eerste indruk was op zijn zachts gezegd ‘wat teleurstellend’. Echt een paradijs voor vakantiegangers kun je Uppervelli niet noemen, misschien in de toekomst wanneer alles weer wat opgebouwd is. Dat er niet lang geleden een oorlog heeft gewoed en het gebied heeft getroffen met een tsunami heeft zijn duidelijke sporen nagelaten. Vooral Uppervelli is heel armoedig met alle vervallen huizen. Als de zon er door komt is de zee mooi blauw, het strand mooi wit; alleen jammer dat er weer veel afval ligt die het plaatje bederven. Nivavelli, het strand wat meer naar het noorden ligt was wel veel mooier. Bij een erg chique beach hotel hebben we onszelf verwend met een goede lunch en een aardbeien-milkshake. Het was het hele stuk lopen waard, aangezien geen enkele buschauffeur er wat voor voelde voor een tweetal blanken te gaan stoppen (de geschiedenis zit diep hier). Het stadje Trincomalee zelf is standaard, maar rondom de zee en een oud fort hebben we best wat mooie kiekjes kunnen maken. De laatste dag hebben we toch nog een mooi aantal uurtjes aan het strand van Uppervelli mogen spenderen; in kleine houten hutjes hebben we heerlijk gelezen, gehangen, gegeten en gepraat met de gezellige restauranteigenaar. Het is ons best gelukt er deze dagen wat van te maken.

Na 4 dagen hadden we het wel gezien en zijn we richting Kandy gegaan (2e bezoek), waar we in hetzelfde guesthouse zijn verbleven als de laatste keer. Deze dagen kunnen we vooral samenvatten als; heel veel shoppen en genieten van weer wat luxe van een fijn bed, groooote klamboe (beter dan zo’n net wat telkens in je gezicht loopt te kriebelen) en warm! douchewater (eindelijk hoefde ik Ernst Jan niet te dwingen te gaan douchen, die roept de hele dag; ‘Ik ga maar eens douchen’, maar doet vervolgens alles behalve dat, mijn held op sokken heeft koudwatervrees).
We zijn helemaal in onze nopjes met de souvernirs die we gekocht hebben; een paar prachtige batik-wandkleden gekocht in een winkel met hele leuke Sri Lankaanse mensen. We hebben er heel wat uurtjes doorgebracht en zijn nog een tweede keer teruggeweest omdat Ilse maar niet kon ophouden over een mooi doek die ze ook had zien hangen. Na drie daagjes (een week vakantie in totaal) zijn we teruggegaan naar ons inmiddels redelijk opdroogde dorpje.

Ik zie dat ik weer veel te veel loop te ratelen, maargoed dit zal ongeveer het laatste verslag van ons verblijf zijn dus laat ik dat dan maar even goed doen! Dit is een perfect moment voor een “goedgemikte” pauze met een kopje koffie of thee!

Waar we jullie ook nog graag wat over willen vertellen is de trip van het project die een week geleden heeft plaatsgevonden. Samen met een hondertal kinderen, een 15-tal animatoren, twee bussen, wat instrumenten en een heleboel plezier gingen we richting het olifantenweeshuis (Piniwala, in de buurt van Kandy). Grappig om te zien hoe fanatiek Sri Lankanen zijn met zingen wanneer ze met een groep onderweg zijn naar iets. Onder het ritme van trommels en handgeklap zingen ze hun longen uit hun lijf. Hoe vaak we in dit land wel niet de vraag hebben gekregen: Kunnen jullie een Nederland liedje zingen? Met een liedje van Marco Bosato hopen we er altijd weer snel vanaf te zijn :P.
Het was erg gezellig met alle kinderen en geweldig om te zien hoeveel plezier zij ook hadden. Na het olifantenweeshuis zijn we naar een speelveldje in Kandy gegaan waar door ons een spelletjes-marathon georganiseerd. Dit was ook een groot succes. Na de spelletjes werden de grote geluidsboxen, die ook meegesleept waren in de bussen, op hoog volume aangezet en kon het dansen beginnen. Samen met de kinderen hebben we er wat afgedansd. Twee jongetjes namen het nog tegen elkaar op wie de beste Michael Jackson imitatie kon doen. Ernst Jan en ik werden nog even in het zonnetje gezet, waarna we door kinderen overladen werden met briefjes met bedankjes. Heel lief allemaal! (we moesten wel even slikken hoor). Het was echt een hele geslaagde trip. Een mooie afsluitende activiteit met het project, waar we met een goed gevoel op terugkijken. Ik denk iedereen wel! Ookal was het enorm uitgelopen (19.30 was het plan terug te zijn, 01.00 waren we er), die arme kindertjes waren zo moe. Eén slapende kudde was het; kinderen lagen tegen elkaars schouders aan of sliepen met een hangend hoofd (die heel sneu alle kanten op bewoog in die schuddende bussen) en zelfs een paar animatoren die in het gangpad van de bus waren gaan dutten.

Nu komt voor ons het laatste lastige gedeelte; de afrondingsfase en het afscheid. Niet iets waar wij echt om staan te springen, maar het hoort erbij. Komende zaterdag hebben we een klein feestje georganiseerd voor alle teamleden en maandagavond gaan we samen eten met Dharshana, zijn familie, Nataly en Maartje (hopelijk in Sari). Waarna we ‘s nachts meteen door gaan naar het vliegveld om richting huis te gaan. Hopelijk blijft de aswolk in IJsland hangen waar die hoort en kunnen wij 1 juni om half 3 veilig in Brussel landen.

Tot gauw!

Groetjes,

Shrek en Fiona uit het geurend moeras Bopitya